Dziwicie się czasem, że w niektórych regionach świata istnieją ludzie, którzy nie wiedzą nic o holokauście? A co my wiemy o Leopoldzie II (1835-1909), belgijskim królu, który zamordował, torturował i okaleczył miliony Kongijczyków? Wiele osób w Belgii i Niderlandach uważa, że był gorszy od Hitlera. W naszej globalnej wiosce jednak, zarówno dekady temu jak i dziś, obowiązują wybrakowane programy edukacyjne w szkołach. Wczoraj, wreszcie i ostatecznie, usunięto posąg masowego zbrodniarza sprzed kościoła w Ekeren (Antwerpia w Belgii).
W ostatnich tygodniach pomnik kilkakrotnie i nieodwracalnie niszczono czerwoną farbą i podpalano. Od lat wizerunek Leopolda II wzbudzał wielkie kontrowersje z powodu przerażających wydarzeń w Kongu pod jego rządami. Wprawdzie w pobliżu posągu umieszczono znak wyjaśniający tę historię, ale pomnik miał tam trwać jeszcze do 2023 r. – do czasu planowanego przeprojektowywania otoczenia kościoła w Ekeren. Wczoraj, nareszcie zniknął z cokołu.
Leopold II był założycielem i jedynym właścicielem Wolnego (Niepodległego) Państwa Kongo i wszystkich jego mieszkańców (obszar obecnej Demokratycznej Republiki Konga). Na konferencji berlińskiej w latach 1884–1885 kolonialne państwa Europy zatwierdziły jego roszczenia do ziemi pod warunkiem poprawy życia rdzennej ludności wolnego państwa Kongo. Warunku tego, który Leopold od początku ignorował, nikt oczywiście nie weryfikował.
Miliony kongijskich mieszkańców, w tym dzieci, zostały okaleczone i zamordowane. Zarządzał Kongo z pomocą Force Publique wyłącznie dla osobistych korzyści. Niewywiązanie się z konieczności zebrania określonej ilości gumy było karane śmiercią. Force Publique była zobowiązana do dostarczania ręki każdej zamordowanej ofiary jako dowodu, że kosztowna i sprowadzana z Europy amunicja, nie została zużyta na rozrywki, czyli na polowania. W ten sposób wymagane ‘kwoty gumy’ zostały częściowo spłacone w odciętych rękach.
23 lata pod rządami Leopolda II to lata masakr, głodu, niewolnictwa, porwań, tortur, gwałtów, obcinania głów i rąk. Szacunki dotyczące liczby ofiar różnią się: od trzech milionów w ciągu dwunastu z 23. lat do dziesięciu milionów.
Stało się to głośnym międzynarodowym skandalem na początku XX wieku. Widząc nadchodzący koniec życia, Leopold II poddał się wywieranej na niego presji i niechętnie przekazał kolonię państwu belgijskiemu.
Zgromadził fortunę na handlu kością słoniową, gumą i sokiem z roślin gumowych. Zyski z eksploatacji przeznaczał na realizacje prywatnych i publicznych projektów budowlanych w Belgii. Przed śmiercią podarował państwu prywatne budynki. Był to obszar o powierzchni większej niż 2 miliony m2. Był jego właścicielem, ale nigdy nie postawił tam stopy.